Model do sklejania: P-ZL P-7 ‘In Soviet Hands’  1:72

PZL P.7a – polski samolot myśliwski konstrukcji inżyniera Zygmunta Puławskiego z rodziny myśliwców z polskim płatem, opracowany i produkowany w Państwowych Zakładach Lotniczych.

Całkowicie metalowy górnopłat zastrzałowy, skrzydło to tzw. płat mewi, płat Puławskiego lub płat polski pokryty blachą duralową. Podwozie samolotu klasyczne dwukołowe stałe z amortyzatorami ukrytymi w kadłubie i płozą ogonową. Przednia część kadłuba przed kabiną wykonana jako krata spawana z rur i pokryta blachą duralową, tylna część półskorupowa. Kabina pilota jednomiejscowa, otwarta. Zbiornik paliwa w kadłubie za silnikiem miał postać beczki i mógł być odrzucany w razie zagrożenia pożarem. Uzbrojenie stanowiły dwa montowane w kadłubie karabiny maszynowe kalibru 7,92 mm z zapasem amunicji po 700 sztuk na karabin: Vickers wz.09/32 w samolotach serii próbnej o numerach 6.02 do 6.08, Vickers E w samolotach 6.09 do 6.108 i PWU FK wz. 33 w samolotach od 6.109[1]. Celownik początkowo lunetkowy, później kołowy z muszką. Jednostkę napędową stanowił 9 cylindrowy silnik gwiazdowy Škoda-Bristol Jupiter VII F o mocy normalnej 480 KM i maksymalnej (chwilowej) 520 KM.

PZL P.7 był rozwinięciem konstrukcji samolotu PZL P.6. Pierwszy prototyp P.7/I, oblatany w październiku 1930 roku, różnił się od poprzednika mocniejszym silnikiem Bristol Jupiter VII F. Po dokonaniu kolejnych zmian, z których najbardziej zauważalne były: pierścień otaczający cylindry silnika (pierścień Townenda, wprowadzony w miejsce indywidualnych osłon cylindrów), smuklejszy ogon z nowym sterem kierunku, większy płat oraz poprawiony przód kadłuba, drugi prototyp został przyjęty do produkcji jako P.7a.